«Sir Thomas More, beinge Lorde Chaunceller of England, gave over that Office […] the 16 Day of May AD 1532, and in the 24th Yere of the Reigne of K. Henry VIII. And after in that Somer he wrote an Epitaphy in Latin and caused it to be written upon his Tombe of Stone which himself, while he was Lord Chanceller, had caused to be made in his Parishe Church of Chelsey, where he dwelled three small miles from London. The Copye of which Epitaphy here followeth: 'THOMAS MORUS urbe Londinensi, familia non celebri sed bonesta natus, in literis utcunque versatus quum et causas aliquot annos juvenis egisset in foro, et in urbe sua pro Shyrevo jus dixisset, ab invictissimo rege Henrico octavo (cui uni Regum omnium gloria prius inaudita contigit ut Fidei defensor, qualem et gladio se et calamo vere prestitit, merito vocaretur) adscitus in Aulam est, delectusque in consilium, et creatus eques proquaestor primum post Cancellarius Lancastriae, tandem Angliae miro Principis favore factus est. Sed interim in publico Regni Senatu lectus est orator Populi; praeterea legatus Regis nonnnnquam fuit alias alibi: postremo vero Cameraci comes et collega junctus principi legationis Cuthberto Tunstallo tum Londinensi mox Dunelmensi Episcopo, quo viro vix habet orbis hodie quicquam eruditius, prudentius, melius. Ibi inter summos orbis christiani monarchas rursus refecta foedera redditamque mundo diu desideratum pacem et laetissimus vidit et legatus interfuit. Quam superi pacem firment faxintque perennem. In hoc officiorum vel honorum cursu quum ita versaretur ut neque princeps optimus operam ejus improbaret, neque nobilibus esset invisus, nec injucundus populo, furibus autem, homicidis haereticisque molestus, pater ejus tandem Joannes Morus eques et in eum Judicum Ordinem a principe cooptatus, qui regius consessus vocatur, homo civilis, suavis, innocens, mitis, misericors, aequus et integer, annis quidem gravis, sed corpore plusquam pro aetate vivido, postquam eo productam sibi Vitam vidit ut filium videret Angliae Cancellarium, satis in terra jam se moratum ratus, libens emigravit in Coelum. At filius, defuncto patre, cui quamdiu supererat comparatus et juvenis vocari consueverat, et ipse quoque sibi videbatur, amissum jam patrem requirens, et aeditos ex seliberos quotuor ac nepotes undecim respiciens apud animum suum coepit persenescere Auxit hunc affectum animi subsecuta statim velut adpetentis senij signum, pectoris valetudo deterior. Itaque mortalium harum rerum satur, quam rem a puero pene semper optaverat, ut ultimos aliquot vitae suae annos obtineret liberos, quibus hujus vitae negotijs paulatim se subducens futurae posset immortalitatem meditari, eam rem tandem (si coeptis annuat DEUS) indulgentissimi Principis incomparabili beneficio resignatis honoribus impetravit: atque hoc sepulchrum sibi, quod mortis eum nunquam cessantis abrepere quotidie commonefaceret, translatis hue prioris uxoris ossibus, extruendum curavit. Quod ne superstes frustra sibi fecerit, neve ingruentem trepidus mortem horreat, sed desiderio Christi libens oppetat, mortemque ut sibi non omnino mortem, sed januam Vitae faelicioris inveniat precibus eum piis, lector optime, spirantem precor defunctumque prosequere'» (William Roper, The Life of Sir Thomas More, London 1822, pp. 162-163).

Opere dell'autore presenti nell'archivio

---

Utopia

Copyright 2007-2024 ILIESI, Istituto per il Lessico Intellettuale Europeo e Storia delle Idee - CNR.